Dit artikel stond in het Tijdschrift voor Verloskunde. Auteur is Jitske Wildschut
De koepel organisatie voor verloskundige (KNOV) ging reflecterend 2020 in en vroeg mij voor hun tijdschrift te schrijven over wie mijn engel is geweest tijdens mijn zwangerschappen en bevallingen. Ze waren nieuwsgierig naar wie of wat bij mij is gebleven. Lees je mee?
Ik ben bang voor engelen. Dat ging ongeveer zo; Ik was net achttien en plukte fruit in een boomgaard in Nieuw Zeeland. Ik was de enige plukker en dagen achtereen zag ik niks anders dan nectarines, perziken en abrikozen.
De boomgaard familie geloofde in het letterlijk woord van de Bijbel. ’s Avonds luisterde ik uit beleefdheid naar heel precieze omschrijvingen van Bijbelse gebeurtenissen. Toen ze mij vertelden dat in diezelfde boomgaard de nodige engel-sightings waren geweest, was voor mij de toon gezet. De stilte van de natuur die ik als stadsmeisje al oorverdovend vond, kreeg opeens een heel andere lading. Ik kon het gevoel van een aanwezigheid maar niet onderdrukken; achter iedere nectarine die ik plukte zou zomaar een stukje engel kunnen verschijnen.
Ik weet niet zeker waar ik het bangst voor was; het vooruitzicht van overvallen worden door iets dat ik niet kon plaatsen, aan de grond genageld staan of geen regie hebben op het verloop van de ontmoeting. Hoe dan ook; de angst projecteerde ik op de engel.
Als ik terugkijk naar toen overheerst het beeld van een meisje dat bang was om alleen te zijn. Hierdoor kon ik niet het grootse van de natuur en het alomvattende van de stilte op waarde schatten. Nu, ruim 20 jaar later zoek ik dit soort plekken juist op. Ik dwaal door de duinen. Ik zit op mijn surfplank geduldig wachtend op een golf. Ik kan nu, zoveel beter dan toen, mezelf zien en daar in alle rust en acceptatie bij aanwezig zijn.
Daar heb ik hulp bij gehad. Tijdens mijn zwangerschappen en bevallingen waren er mensen die mij zagen. Mensen die precies op het juiste moment met een rake observatie, een open houding of een oprechte vraag hun licht schenen op delen van mij waar ik even niet bij kon. Doordat ze mij zagen, durfde ik te vertrouwen op mezelf.
Zo was er mijn vader de gynaecoloog die met eindeloos geduld en zonder enige vorm van oordeel of bemoeizucht zijn kennis over welk zwangerschap/ bevalling gerelateerd thema dan ook bleef delen. Ik kon bij hem onwetend zijn zonder dat dat afdeed aan het vertrouwen dat ik de voor mij goede keus zou maken.
De verloskundige die tijdens het baren tegen mij zei; ‘Probeer eens helemaal los te laten’. Spijker op z’n kop! Want niet alleen tijdens bevallingen maar ook daarbuiten vond ik het lastig om me echt over te geven. Het inzicht alleen bleek genoeg om de weg vrij te maken voor mannetje Talei.
Mijn moeder die de vraag of ik wilde dat twee verloskundigen bleven of dat de kraamzorg gebeld zou worden, wist terug te vertalen naar; ‘wil je dat de situatie verandert of hetzelfde blijft?’. Ow ja! Dat was het. Ik ben nogal eenkennig. Hier houden die verloskundigen dus!
Of wat dacht je van de verloskundige die tijdens een controle waar ik iets van mijn spanning over de bevalling liet doorschemeren, teruggaf dat ik eigenlijk alleen maar hoefde te blijven ademen. Dat kwam zo binnen. Haar observatie was veel breder dan ze misschien vermoedde. Tussen werk en zwanger en drie kinderen en mijn relatie nam ik nauwelijks nog tijd om op adem te komen. Ik miste hiermee een kans te koesteren wat er al was en erop te vertrouwen dat ik daar op kon varen in het nieuwe dat op mij af kwam.
Al deze momenten van gezien worden droegen bij aan het in vertrouwen bij mezelf blijven. Zwanger zijn en bevallen werden hierdoor ervaringen van groei in plaats van engelachtige angst. Daar ben ik nog steeds de betrokken ander en mezelf erg dankbaar voor.
Jitske is onder andere moeder van 4 kinderen, coach en voorzitter van Stichting Zelfbewustzwanger.