Onze voorzitter stuurde een opiniestuk aan het NRC en de Volkskrant. Ze hoopte op deze manier een ander nationaal geluid te laten horen; de angst die Nieuwsuur aanwakkerde met een item over de geboortezorg laat volgens haar zien dat er ruimte is voor verbetering op het gebied van gedegen informatie voorziening voor zwangere vrouwen en hun partners.
Hieronder het stuk dat, helaas deze keer, niet geplaatst werd.
Zie mijn angst en help mij die te dragen. Dat was een van mijn voornaamste behoeften tijdens mijn zwangerschappen.
Nieuwsuur deed donderdag 21 nov precies het tegenovergestelde. Het voedde juist mijn angst door zes in Zweden overleden baby’s te koppelen aan de noodzaak zwangerschappen in Nederland eerder in te leiden. Het blijkt een conclusie die helemaal niet zo kort door de bocht te trekken is.
Het programma besteedde aandacht aan een Zweeds onderzoek over inleiden bij 41 of 42 weken. Het onderzoek was vroegtijdig stopgezet omdat zes baby’s overleden in de 42-wekengroep. Het item belichtte vervolgens de noodzaak van het standaard aanbieden van een inleiding om de bevalling op gang te brengen na 41 weken zwangerschap in plaats van de Nederlandse 42-wekennorm.
Dat kwam stevig binnen. Drie van mijn vier kinderen werden voorbij de 41 weken geboren. Had ik ze onnodig aan gevaar blootgesteld omdat ik zo geloofde in het belang van gaan met wanneer ze zichzelf aandienden? En wat als ik deze uitzending ruim negen maanden geleden had gezien? Was ik dan toch ingegaan op het aanbod van het ziekenhuis om alvast in te leiden toen ik er was voor mijn seronitiniteits check? De oude angst roerde zich.
De keus is uiteindelijk aan de zwangere vrouw zoals de voorzitter van de gynaecologenvereniging helder verwoordde. Maar wat voor een keus heb je precies als je weet dat de pech van toevallig ingedeeld zijn in de 42wekengroep je je kind doet verliezen? Het verslag van de desbetreffende moeder was hartverscheurend. Daar kwam bij dat de gynaecologen de verloskundige die dit onderwerp in de studio bespraken, niet op een lijnleken te zitten. En waar was de partner van de zwangere vrouw in dit alles? Of de vrouwen die op basis van de verkregen informatie niet hadden gekozen voor inleiding en daar tevreden op terug keken?
Ik ging te raden bij mijn vader die gynaecoloog is. Ook bevroeg ik een van mijn verloskundigen en een statistisch onderlegde vriendin.
Wat blijkt? De conclusie dat eerder opwekken van de bevalling levens redt, helemaal niet zo simpel te trekken is. De vertaalslag van dit Zweedse onderzoek naar de Nederlandse context is veel genuanceerder dan werd gepresenteerd. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat onze geboortezorg compleet anders georganiseerd is, dat wij eerder de uitgerekende datum vaststellen, dat wij in tegenstelling tot Zweden na 41 weken standaard controles hebben en dat er ook veel nadelen aan inleiden kleven.
Door de genuanceerde, gebalanceerde en toegankelijke uitleg van de vakinhoudelijke betrokkenen om mij heen voelde ik weer grond onder mijn voeten. De informatie die ik nu had, hielp mij mijn eerdere keuzes voor de 42ste week in perspectief te zetten. Want de informatie die ik nu had hielp mij mijn eerdere keuzes voor de 42ste week in perspectief te zetten. Het waren keuzes waar ik samen met mijn man onze autonomie en regie had weten te behouden.
Toegang tot een dergelijke vorm van informatie om zo gedegen en eigen keuzes te kunnen blijven maken tijdens een complexe tijd als een zwangerschap en bevalling is een recht en zou voor iedereen vanzelfsprekend moeten zijn.
Er liggen kansen in het echt centraal stellen van de autonomie van de zwangere vrouw en haar partner, in het evenwichtig voorlichten over mogelijke procedures, de voor- en nadelen ervan en het vele niet-weten dat er bestaat rond het onderwerp serotiniteit, in het garanderen van de continuïteit van zorg, in richtlijnen die zowel door de eerste als door de tweede lijn gedragen worden en in het kennen van je eigen aannames en heilige huisjes zodat je ze kan herkennen als van jou en echt nieuwsgierig kan zijn naar de ander.
Zo worden gevoelens van angst een kans om te leren in plaats van een dwingende kracht.
Jitske Wildschut
Voorzitter van Stichting Zelfbewustzwanger