Anouk Kaiser, directrice a.i.

In 2019 ben ik voor het eerst moeder geworden van mijn zoontje. Tijdens mijn zwangerschap, de bevalling en ook na de geboorte ging er een nieuwe wereld voor mij open. Een wereld waarin ik enorm werd geprikkeld, want wat is het ongelofelijk interessant wat er allemaal gebeurt en staat te gebeuren. Er valt zoveel te leren als je moeder of vader wordt, soms overweldigend veel. En het is niet altijd simpel om door de bomen nog het bos te kunnen zien. Soms is er gewoon te veel informatie of ontbreekt juist de informatie die je zoekt en ook niet alle informatie die beschikbaar is is altijd even nuttig, geruststellend, positief of betrouwbaar.

Toen ik zelf zwanger was, was ik blij verrast met hoe goed ik me voelde, want ik zag er van tevoren juist heel erg tegenop en dacht altijd kon ik maar de man zijn. Maar eenmaal zwanger voelde ik me juist heel gelukkig en bevoorrecht, want wat was het bijzonder magisch om dat nieuwe leven – mijn kindje – te mogen dragen en voelen. En wat mag je dan toch dankbaar zijn dat je in Nederland woont; een land waar er zoveel voorzieningen zijn en waar je zo goed beschermd wordt tegen ongewenste uitkomsten…toch? Maar nu pas – nu ik er niet meer middenin zit – ben ik me bewust dat er absoluut ook een keerzijde is van de medaille van ons geboortezorg-systeem. Want er gebeurt heel veel – als het ware – automatisch, zonder dat je er echt bij stilstaat. Je gaat in eerste instantie mee met de flow, met wat er allemaal geregeld is en met wat de zorgprofessionals tegen je zeggen. Pas achteraf realiseerde ik me dat het een negatieve invloed op me heeft gehad. Want wat doet het eigenlijk met je dat je steeds maar weer op controle moet komen en gescreend wordt op alle risico’s? Waarom krijg je geen goede voorbereiding op je bevalling? Waarom leer je niet wat er allemaal gebeurt in je lichaam en hoe je lichaam ervoor gemaakt is?  Wat doet het met je dat de focus keer op keer ligt op de risico’s en “worst case scenario”-denken aan de basis ligt van alle adviezen. Dat geeft je in ieder geval niet het gevoel van vertrouwen en kracht. Ook de communicatie is om die reden vaak sturend van aard, waardoor je als vrouw niet het gevoel krijgt dat je zelf keuzes mag maken en de ruimte krijgt om te onderzoeken wat voor jou belangrijk is en wat je gevoel eigenlijk zegt. Er was voor mij achteraf dan ook een duidelijke conclusie: er valt nog heel veel te winnen! En dat zeker niet alleen vanwege mijn eigen ervaring, maar ook naar aanleiding van de ervaringen die zoveel zwangere vrouwen hebben.  Angst en “worst-case-scenario”-denken zijn nu sfeerbepalend. Ik hoop dat liefde en vertrouwen de boventoon gaan voeren.

Het mooiste moment van je leven – het moment dat je je kindje voor het eerst ziet en kan vasthouden – verdient absoluut een positief geboorteproces dat daaraan voorafgaat en waar je met trots op kan terugkijken!

Ik voelde heel sterk dat ik daar zelf een bijdrage aan wilde leveren. In mijn zoektocht hoe ik dat handen en voeten kon geven kwam ik Het Buikencollectief op het spoor. De ontmoeting met de grondlegster Floor was bijzonder, het voelde voor ons beiden “meant to be” dat ik haar mooie werk zou mogen voortzetten. Ik was tegelijkertijd ook verbaast dat ik Het Buikencollectief niet kende. Waarom had mijn verloskundige me er niet op gewezen dat er een formeel erkende cliëntenorganisatie was voor zwangeren? Dat er een gratis online zwangerschapscursus voor mij beschikbaar was, gemaakt door moeders voor moeders met support van professionals.

Als directrice van Het Buikencollectief zal ik me er dan ook als eerste voor gaan inzetten dat ALLE zwangeren in Nederland weten dat er een onafhankelijke organisatie is die HUN stem wil laten klinken, zowel op individueel, regionaal als landelijk niveau!”